Rozdział 2

Roześmiani opadliśmy na łóżku. Nie mogąc opanować śmiechu leżeliśmy, nie zwracając uwagi na cały boży świat. Po chwili nasze śmiechy przestały wypełniac pokój. "Powiesz mi, co się z Tobą dzieje ? "- spytałem po dość długiej ciszy. Nie odpowiedział. Wdech, wydech. Nie zdenerwuje się. Spytałem znów. Wtedy podniósł się do pozycji siedzącej, a ja z nim. "Zayn, umówmy się tak, że jeśli będę gotowy, to Ci powiem". Zdziwiłem się tą odpowiedzią, naprawdę."Idziemy coś zjeśc?" - spytał po chwili ciszy. Nie odpowiedziałem, tylko kiwnąłem głową i wraz z blondynem udalismy się do kuchni. On wziął paczkę czipsów, ja kawałek ciastka, które kiedyś odłożyłem, by dokończyć później go jeść. Gdy oboje mieliśmy już pozywienie, siedliśmy przed telewizorem. Włączyliśmy głupkowate kabarety, choć nie które były śmieszne. Niall cały czas się śmiał. Jak ja kocham jego smiech. Aparat dodaje usmiechu urokowi. Co chwile spoglądałem na niego, uważając y mnie nie przyłapał. Niestety, nie wszystko poszło po mojej myśli. Gdy nie mogłem odlepić wzroku od jego pięknych oczu, idealnych policzków, zgrabnych ust, spojrzał na mnie. Odrazu zabrałem wzrok, i lekko się zarumieniłem. On widocznie też, bo spuścił wzrok. 
Ciszę przerwał dzwonek telefonu blondyna. Niall wyjął go z kieszeni i przyłożył do ucha. Po paru minutach schował telefon do kieszeni. "Kto to?" spytałem zaciekawiony. "Chłopcy, powiedzieli że będą późno, wstapili do kogoś tam" powiedział i sie słodko zasmiał. Aż serce szybciej zabiło. "To idealny moment" - usłyszałem z ust Niallera. "Na co?" wyrwało mi się. Irlandczyk nic nie powiedział, tylko poszedł na góre. Zaskoczony nie ruszałem się z miejsca. Chwilkę później wrócił z gitarą. Siadł obok mnie i zaczął grac. 

Words get trapped in my mind

Sorry if I don't take the time

to feel the way I do

'Cause the first day you came into my life

My time ticks around you

But then I need your voice

As a key to unlock all

All the love that's trapped in me

So tell me when it's time

to say I love you


All I want is you to understand

That when I take your hand

It's 'cause I want to

We are all born in a world of doubt

But there's no doubt

I figured out I love you


All I want is you to understand

That when I take your hand

It's 'cause I want to

We are all born in a world of doubt

And there's no doubt

I figured out I love you



Pierwszy raz zagrał coś przy mnie, obok mnie, dla mnie. Zawsze widziałem jak grał tylko na próbach, a gdy byłem w jego pokoju, nigdy jakby nie dawał rady. Spojrzałęm w jego morskie oczy. Niebieskie oczy pełne smutku, żalu, strachu. Strachu. Ale przed czym ? "Niall, czy przez tą piosenkę chciałbyś mi coś powiedziec ?" spytałem po lekko krępującej ciszy. Blondyn podniósł wzrok i wlepił go w moje oczy. Lekko kiwnął głową na"tak" i znów spuścił. Zobaczyłem że po jego poliku spływa łza, a za nią kolejna. Nie mogłem na to pozwolić. Odłożyłem gitarę Niallera na bok, wytarłem słona krople, i przytuliłem go. Odwzajemnił mój uścisk. Wtedy przypomniały mi się słowa dzieczyny "Miłość wybaczy, a przyjażn - nie". Niall wybczył mi, że na niego nakrzyczałem. "N-niall?" - odezwałem się odlepiając się od niego. "Tak?" podniósł wzrok i po raz kolejny spojrzał w moje oczy. "Czy.. czy ty..." - trudno było mi to wymówić. Wziąłem głęboki dech. - Czy ty się we mnie zakochałeś?"  spytałem jak najszybciej i ucieklem wzrokiem na podłogę. "T-t-tak, Zayn" - powiedział drżącym głosem Niall, a po chwili wziął gitarę i czym szybciej pobiegł do pokoju. "Nie Niall! Poczekaj"- krzyczałem, lecz moje słowa widocznie na niego nie działały. Pobiegłem za nim. Było za późno. Zamknął drzwi. Zacząłem pukac i prosić by otworzył, lecz na marne. Zrezygnowany i zmęczony, oparłem się o drzwi i zjechałem na dół. Zasnąłem.